Elżbieta Mickiewicz urodziła się w czasie okupacji niemieckiej 14 lutego 1942 roku w Warszawie jako córka Edmunda Mickiewicza i Krystyny Węcławskiej. Ojciec w latach 30. studiował ekonomię w Antwerpii w Belgii, a po ukończeniu studiów wrócił do Polski. Przez pierwsze lata po wybuchu wojny pracował w tartaku blisko Radomia, jednocześnie działał w konspiracji jako żołnierz Armii Krajowej.
Tuż po wybuchu wojny w 1939 roku poznał swoją przyszłą żonę – Krystynę Węcławską (pobrali się w tym samym roku), która w tym czasie przyjechała z Wilna do Warszawy. W 1942 roku urodziła się ich starsza córka Elżbieta. W 1945 roku uciekli statkiem do Szwecji. Po roku wyjechali do Antwerpii, a stamtąd do Argentyny. Z Buenos Aires przejechali do Ushuaia, gdzie urodziła się siostra Elżbiety, Monica. Początkowo ojciec prowadził tartak, później założył firmę zajmującą się dystrybucją małży. Elżbieta wyjechała do Buenos Aires – tam uczęszczała do angielskiej szkoły z internatem. Naukę w liceum kontynuowała w Cordoba i Comodoro Rivadavia. Ukończyła studia medyczne w Buenos Aires ze specjalizacją w onkologii. Pracowała do emerytury jako onkolog, była dyrektorką szpitala onkologicznego. Wyszła za mąż, ma dwoje dzieci.